لایکا (Leica Camera AG) شرکت آلمانی تولیدکننده‌ی انواع دوربین، لنز، دوربین‌های دوچشمی، دوربین اسلحه، میکروسکوپ، انواع لنزهای درمانی و بسیاری محصولات دیگر صنعت اپتیک است. تاریخچه‌ی شرکت به دهه‌ی ۱۸۴۰ و تولید انواع لنزهای شیشه‌ای و تلسکوپ باز می‌گردد. ارنست لیتز (Ernst Leitz) به‌عنوان بنیان‌گذار لایکا شناخته می‌شود و نام شرکت نیز از سه حرف اول نام او به‌همراه دو حرف اول کلمه‌ی دوربین ساخته شد.

تاریخ‌نویسان دنیای فناوری، نقش لایکا را در پیشرفت‌های صنعت اپتیک و خصوصا دوربین‌ها، مهم می‌دانند. برند لایکا، لقب بی‌ام‌و  دنیای دوربین را یدک می‌کشد و همواره با محصولاتی لوکس و خاص همراه است. البته طراحی مینی‌مال دوربین‌های برند آلمانی و ویژگی‌های لوکس آن‌‌ها، قیمت بالا را هم به‌همراه دارد. به‌هرحال دوربین‌های شرکت انتخاب عکاسان خاص هستند و شاید کاربران عادی، بیشتر نام برند آلمانی را در همکاری با شرکت‌های دیگر شنیده باشند. از میان همکاری‌های مهم نیز می‌توان به تولید لنزهای دوربین گوشی هوشمند توسط این برند اشاره کرد که بار دیگر نام آن‌ها را بر سر زبان مصرف‌کننده‌ها انداخت.
لایکا به‌عنوان اولین تولیدکننده‌ی دوربین‌های ۳۵ میلی‌متری در جهان شناخته می‌شود. همان‌طور که گفته شد نام برند آلمانی همیشه با دوربین‌هایی لوکس و حرفه‌ای همراه است و این رویکرد از اولین نمونه‌‌ی محصولات شرکت، دیده می‌شد. ساختمان مرکزی لایکا در شهر وتسلار آلمان قرار دارد و مراکز تولیدی نیز در آلمان و پرتغال واقع هستند. درحال‌حاضر برند لایکا شامل چهار زیرمجموعه‌ی اصلی دوربین‌های Leica، میکروسکوپ‌های Leica Microsystems، تجهیزات پزشکی Leica Biosystems و تجهیزات نقشه‌برداری Leica Geosystems می‌شود.

تاریخچه‌ی تأسیس

تاریخچه‌ی شرکت لایکا به سال ۱۸۴۹ باز می‌گردد که یک مهندس مکانیک با استعداد به‌نام کارل کلنر، مؤسسه‌ی اپتیکی را در شهر وتسلار راه‌اندازی کرد. کلنر یک عدسی بهینه‌سازی شده اختراع کرده بود که با ترکیب لنزهای جدید، کیفیت تصویر را در عینک‌ها و تلسکوپ‌ها بهبود می‌داد. فناوری او نزد جوامع علمی  و مهندسی با آغوش باز پذیرفته شد و کلنر را تشویق کرد تا تحقیقات خود را برای ساخت میکروسکوپی حرفه‌ای مبتنی بر اصول ریاضی  شروع کند.
اولین میکروسکوپ‌های تولیدشده توسط کلنر، در سال ۱۸۵۱ به بازار عرضه شدند و به‌خاطر کیفیت بالای تصویر، شهرت زیادی را در جوامع علمی برای او به‌همراه داشتند. بنیان‌گذار مؤسسه‌ی اپتیک وتسلار، در سال ۱۸۵۵ بر اثر بیماری سل از دنیا رفت. همسر او با فریدریش بلثل ازدواج کرد که مدیریت مؤسسه‌ را برعهده گرفت.
ارنست لایتز که برند لایکا را از دل مؤسسه‌ی اپتیکی وتسلار بیرون آور، در سال ۱۸۶۴ به مؤسسه پیوست. یک سال بعد، او شریک تجاری شرکت شده بود و با مرگ بلثل، مالک کل شد. لایتز نام شرکت را به E. Leitz, Wetzlar تغییر داد و رویکرد تولید سریالی و باکیفیت میکروسکوپ را شروع کرد. به‌علاوه کیفیت محصولات نیز تحت مدیریت او افزایش یافتند و با تولید انبوه، گروه‌های علمی بیشتری توانایی خرید محصولات را پیدا کردند.

تولید میکروسکوپ،‌ تمرکز اصلی شرکت لایتز در قرن ۱۹ بود. آن‌ها در سال ۱۸۷۶ تلسکوپی کاملا علمی به‌نام Stativ I به بازار معرفی کردند که شهرت قابل‌توجهی را به‌همراه داشت. فروش میکروسکوپ‌ها با قدرت خوبی پیش می‌رفت و لایتز تا سال ۱۸۸۱ به آمار فروس سالانه ۳۵۰ میکروسکوپ رسید. سال‌های ۱۸۸۷ و ۱۸۹۰ نیز با رکوردهای تولید میکروسکوپ ۱۰ هزارم و ۲۰ هزارم همراه بود.
توسعه‌ی شرکت لایتز تا پایان قرن ۱۹ در تولید میکروسکوپ خلاصه می‌شد. آن‌ها تا سال ۱۹۰۰ موفق به کسب اعتبار جهانی شده بودند. ۴۰۰ کارمند برای لایتز کار می‌کردند و سالانه چهار هزار میکروسکوپ در کارگاه‌های شرکت آلمانی تولید می‌شد. بازار میکروسکوپ در سال‌های ابتدایی قرن بیستم با سرعت مناسبی رشد می‌کرد و در پایان دهه‌ی اول، شرکت لایتز موفق به تولید سالانه ۹ هزار میکروسکوپ شده بود. تنوع میکروسکوپ‌ها نیز تا پایان دهه‌ی اول قرن بیستم، گسترش یافته بود. از فعالیت‌های مثبت لایتز در آن سال‌ها می‌توان به تصویب ساعت کار هشت ساعته برای کارگرا و ارائه‌ی بیمه‌ی سلامت برای آن‌ها اشاره کرد. در سال ۱۹۰۷ نیز خط تولید جدیدی برای ساخت دوربین‌های دوچشم به لایتز افزوده شد.

ارنست لایتز در سال ۱۹۲۰ از دنیا رفت و پسر دومش، ارنست لایتز دوم، مدیریت شرکت را برعهده گرفت. چهار سال بعد او یکی از مهم‌ترین نوآوری‌های شرکت را به محصولی تجاری تبدیل کرد. اولین دوربین شرکت لایتز در مقیاس انبوه به بازار شد که با خلاصه کردن نام دوربین لایتز، Leica نام گرفت.

اولین دوربین لایکا و انقلاب عکاسی

تا دهه‌ی اول قرن بیستم، عکاسی بیش از هنر، یک تفریح محسوب می‌شد. دوربین‌های صفحه‌ای که توسط عکاسان استفاده می‌شدند، وزن زیادی داشتند و سه‌پایه‌های آن‌ها نیز بسیار سنگین بود. درنتیجه عکاسی به تصویرهایی استودیویی با تنظیمات خاص محدود بود. بسیاری از تولیدکننده‌ها تلاش می‌کردند تا دوربین‌های کوچک‌تر را با فرمت‌های فیلمی کوچک‌تر تولید کنند تا عکاسی، با قابلیت جابه‌جایی راحت‌تر و انعطاف‌پذیرتر انجام شود. از میان اولین نمونه‌های دوربین کوچک می‌توان به برندهای آمریکایی Sept, Sico, Phototank, Tourist Multiple و Simplex اشاره کرد. اروپایی‌ها نیز در تولید اولین دوربین‌های کوچک نقش فعالی داشتند. برند فرانسوی Homeos و برند بریتانیایی Centum Film از اولین تولیدکننده‌های دوربین کوچک در اروپا  بودند. درنهایت هیچ‌یک از برندهای مذکور، موفق به حضور تجاری قوی نشدند.
اولین دوربین کامپکت  ۳۵ میلی‌متری جهان در شرکت لایتز تولید شد. اسکار بارناک، مهندس شرکت آلمانی بود که سال‌ها روی نوآوی خود کار کرد و درنهایت توانست اولین دوربین لایکا را تولید کند. بارناک ابتدا در کارخانه‌ای در لایشترفلده فعالیت داشت که تجهیزات نجومی تولید می‌کرد. او در جریان فعالیت در آن شرکت، به تجهیزات مکانیکی،‌ نجوم  و عکاسی علاقه‌‌مند شد. بارناک پس از دوران کارآموزی و کسب مهارت در تولید ابزارهای دقیق، به شرکت کارل زایس در ینا پیوست.
اسکار بارناک در زمان فراغت، سفرهای گردشگری  انجام می‌داد و به‌مرور به عکاسی آماتور تبدیل شد. او برای عکاسی در سفر، از یک دوربین صفحه‌ای استفاده می‌کرد و در سال ۱۹۰۵ توانست اولین نوآوری خود را در عکس‌برداری ثبت کند. بارناک ۲۰ عکس کوچک را در یک صفحه‌ی فیلم عکاسی ثبت کرد. او در ادامه تجربه‌هایی را هم با دوربین‌های فیلم‌برداری انجام داد و نوآوری‌هایی در آن‌ها ایجاد کرد. بارناک اولین نوآوری‌های خود را به مدیر شرکت کارل زایس ارائه کرد که البته پذیرفته نشدند.
مهندس آلمانی که از فعالیت در شرکت کارل زایس ناامید شده بود، در سال ۱۹۱۱ به وتسلار رفت تا در شرکت لایتز مشغول به کار شود. ارنست لایتز دوم، بارناک را به پیش‌برد ایده‌های خود برای ساختن دوربین تشویق و او را به‌عنوان مهندس توسعه در آزمایشگاه تجربی لایتز استخدام  کرد. او توانست دو دوربین فلزی مینیاتوری را با استفاده از فیلم‌های ۳۵ میلی‌متری تولید کند که با شاتر  تک‌سرعته کار می‌کرد.

اولین دوربین‌های لایکا، که به‌نام Ur-Leica شناخته می‌شدند، از لنزهای مشهور Elmar استفاده می‌کردند که متخصص آلمانی میکروسکوپ، مکس برک طراحی کرده بود. برک در سال ۱۹۱۲ به لایتز پیوست. تصاویری که با اولین دوربین‌های ساخت بارناک در حومه‌ی وتسلار ثبت شدند، کیفیت بسیار بالایی داشتند و توجه فعالان صنعت عکاسی را به برند آلمانی جلب کردند.
توسعه‌ی بیشتر دوربین‌های لایکا به‌خاطر رخ دادن جنگ جهانی اول با وقفه روبه‌رو رشد. ارنست لایتز دوم، در سال ۱۹۲۴ بالاخره توانست دوربین‌های خود را به تولید انبوه برساند. در دسامبر آن سال، اولین مجموعه‌ی ۶ عددی از دوربین‌های لایکا تولید شد. دوربین‌ها برای اولین‌بار در سال ۱۹۲۵ در نمایشگاه لایپزیگ به‌نمایش درآمدند و موفقیت سریعی را به‌همراه داشتنداولین دوربین لایکا موسوم به Leica I یا Model A، ابعاد کوچکی داشت و به‌راحتی در جیب کت جای می‌گرفت. عکاس با استفاده از فیلم‌های ۳۵ میلی‌‌متری می‌توانست بدون نیاز به تعویض فیلم، عکس‌های متعددی را ثبت کند. همین قابلیت، نقشی اساسی در توسعه‌ی ژورنالیسم تصویری داشت. خبرنگارها و هنرمندان می‌توانستند با سرعت و انعطاف بالایی فعالیت کنند و درنتیجه حوزه‌ی تمرکز سوژه‌ی خود را توسعه می‌دادند. در مجموع، دوربین‌های لایکا ازسوی عکاسان سرتاسر جهان با استقبال روبه‌رو شدند و توانایی ثبت جهان در فیلم‌‌های عکاسی را برای آن‌ها افزایش دادند. 
در سال ۱۹۲۶، نوآوری جدیدی در اثر توسعه‌ی دوربین‌های ۳۵ میلی‌‌متر در شرکت لایتز رخ داد. برند آلمانی موفق به تولید پروژکتور ۳۵ میلی‌متری شد که از فناوری‌های مشابه در دوربین‌ها استفاده می‌کرد. سه سال بعد، همان فناوری‌ها منجر به تولید میکروسکوپ با قابلیت عکس‌برداری شد.
برند لایکا در سال‌های پس از جنگ جهانی اول به شهرت و اعتبار قابل‌توجهی رسیده بود و آلمان در آن زمان، به مرکز سبک جدید و پویایی از عکاسی تبدیل شد. بسیاری از عکاسان مشهور تاریخ مانند هنری کارتیر برسون، به جمع طرفداران وفادار برند لایکا پیوستند. برسون در بسیاری از مصاحبه‌های بعدی خود، به ارتباط نزدیک با برند لایکا اشاره می‌کرد و آشنایی با آن را یکی از نقاط مهم فعالیت خود می‌دانست.
افزایش کاربران لایکا، به توسعه‌های بعدی آن کمک می‌کرد. کاربران بی‌شمار برند آلمانی، نیازمند قابلیت‌های جدید بودند که شرکت را به تحقیق و توسعه وا می‌داشت. درنتیجه،‌ لایتز نسل بعدی دوربین‌های خود را در سطوح و زاویه‌های متعدد، بهینه‌سازی کرد. به‌عنوان مثال قابلیت تعویض لنزها به‌ دوربین اضافه شد و انواع واید و تله‌فوتو برای آن‌ها در دست‌رس بود. از بهینه‌سازی‌های دیگر می‌توان به اضافه کردن ویوفایندر به دوربین‌ها و تولید یک نسخه‌ی ارزان‌تر اشاره کرد. مدل ارزان‌تر به‌نام Leica Compur یا Model B به بازار آمد.
یکی از مهم‌ترین دوربین‌های تاریخ لایکا، به‌نام Leica II یا Model D در سال ۱۹۳۲ به بازار معرفی شد. دوربین مذکور، مجهز به رنج‌فایندر متصل به لنز بود که فوکوس دقیق را ممکن می‌کرد. یک سال بعد، مدلی دیگر به‌نام Leica III یا Model F معرفی شد که سرعت‌های شاتر آهسته‌تر را به عکاس ارائه می‌داد. از بهینه‌سازی‌های مهم دیگر در دوربین‌ها می‌توان به کیفیت تصویر اشاره کرد.

مکس برک که از طراحان مهم شرکت لایتز محسوب می‌شد، تا سال ۱۹۳۵ چند نمونه لنز حرفه‌ای طراحی کرد که به پیشرفت شرکت و توسعه‌ی برند لایکا انجامید. از میان مهم‌ترین لنزهای او که موفق به دریافت جایزه‌های طراحی هم شدند، می‌توان به لنز سریع Hektor، لنز نرمال Summar، لنز فوکوس بلند Elmar و Thambar اشاره کرد. توسعه‌های بعدی در دهه‌ی ۱۹۳۰، دوربین‌های لایکا را با کیفیت بالا و صدای شاتر بسیار پایین، به شهرت رساندند.
استراتژی بازاریابی لایتز در دهه‌‌های ابتدایی قرن بیستم، ارتباط نزدیک با عکاسان مشهور را طلب می‌کرد. استفاده از نظرات برخی از عکاسان بزرگ همچون مارگارت بروک وایت و کارتیر برسون در کمپین‌های بازاریابی، اعتبار برند لایکا را با سرعت و شدت مناسبی افزایش می‌داد. ماجراجوهایی همچون دریاسالار ریچارد برد و چارلز لیندبرگ، از افراد مهم دیگری بودند که در برنامه‌های بازاریابی لایکا حضور داشتند و موفقیت برند را تضمین می‌کردند.

موفقیت دوربین‌های ۳۵ میلی‌متری لایکا، الهام‌بخش توسعه‌ی قوی‌تر برای تولیدکننده‌های فیلم و رقبای صنعت دوربین بود. فیلم‌های امولسیونی پانکروماتیک برند Afga در سال ۱۹۳۱ به بازار معرفی شدند که نسبت به همه‌ی رنگ‌ها، حساس بودند. عکاسان با استفاده از این فیلم‌ها می‌توانستند از نگاتیوهای ۳۵ میلی‌متری، بهره‌برداری بیشتری داشته باشند. در آن سال‌ها یکی از بزرگ‌ترین رقبای لایکا، دوربین ۳۵ میلی‌متری Contax شرکت کارل زایس بود.

جنگ جهانی دوم و رقابت‌های پس از آن

جنگ جهانی دوم مجددا توسعه‌ی فناوری دوربین‌ها را با وقفه روبه‌رو کرد. البته دوربین‌های لایکا در تصویربرداری از صحنه‌های جنگ در سرتاسر جهان استفاده می‌شدند. پس از جنگ، ژورنالیست‌ها، هنرمندان و عکاسان حرفه‌ای و آماتور، دوربین‌های لایکا را به‌عنوان ابزار اصلی خود انتخاب می‌کردند. تقاضا برای دوربین‌ها به‌حدی بالا بود که لایتز توانایی پاسخ به آن را نداشت.
یکی از مهم‌ترین فعالیت‌های تحقیق و توسعه‌ی لایکا در سال ۱۹۴۹ انجام شد. لایتز یک آزمایشگاه اختصاصی شیشه راه‌اندازی کرد که توسعه‌ی شیشه‌های مخصوص لنز را برعهده گرفت. در سال ۱۹۵۱ و یک سال پس از تولد ۸۰ سالگی ارنست لایتز دوم، لنز شمار‌ه‌ی یک میلیون در کارخانه‌ی Leitz Werke ساخته شد.
آمریکای شمالی یکی از بازارهای بزرگ و درحال رشد برای برند لایکا محسوب می‌شد. لایتز برای پاسخ‌گویی به نیاز شدید این بازار، زیرمجموعه‌ای را راه‌اندازی کرد که تولید دوربیت را در میدلند کانادا انجام می‌داد. در سال ۱۹۵۴، یکی از مهم‌ترین دوربین‌های لایکا به‌نام Leica M3 در نمایشگاه Cologne Photokina رونمایی شد که یکی از مهم‌ترین نمایشگاه‌های دوربین در جهان محسوب می‌شد.
ارنست لایتز دوم در سال ۱۹۵۶ از دنیا رفت. پسران او، ارنست لایتز سوم، لودویگ لایتز و گانتر لایتز، مدیریت شرکت را برعهده گرفتند. در طول آن دوران، رقابت بین لایکا و کانتکس با شدت جریان داشت. هر دو برند تلاش می‌کردند تا بازار دوربین‌های حرفه‌ای را ازآن خود کنند. از رقبای بزرگ آن زمان می‌توان به دوربین Contax FB اشاره کرد که در سال ۱۹۵۶ توسط زایس به بازار معرفی شد و تا سال‌ها، اعتبار بالای را در دسته‌ی ۳۵ میلی‌متری کسب کرد.
لایکا در دهه‌ی ۱۹۶۰ تولید دوربین‌های اختصاصی با کاربردهای ویژه را در کنار دوربین‌های عادی خود شروع کرد. به‌عنوان مثال دوربین‌های 125Leica 3G معرفی شدند که نشان سه تاج سوئد روی بدنه‌ی کاملا مشکی آن‌ها حک شده بود و مخصوص ارتش سوئد تولید می‌شدند. در سال ۱۹۶۶، مدل اختصاصی دیگر به‌نام 150Leica به‌صورت ویژه برای ناسا تولید شدند که کنترل‌های بزرگ‌تر داشتند تا فضانوردان با استفاده از دستکش، به‌راحتی از آن‌ها استفاده کنند.
لایتز برای هماهنگ شدن با تقاضای رو‌به‌رشد بازار، مجبور بود تا ظرفیت تولید خود را افزایش دهد. در سال ۱۹۶۶ یک مرکز تولید جدید برای دوربین‌های لایکا در اوبرلان، در نزدیکی ویلبرگ، شروع به کار کرد. مرکز تولیدی بعدی، در سال ۱۹۷۳ در ویلا نوا نزدیک پورتو پرتغال راه‌اندازی شد.
کلکسیونرهای دوربین، از مشتریان همیشگی برند لایکا محسوب می‌شدند. در سال ۱۹۶۸، ده نفر از آن‌ها در بریتانیا گروهی به‌نام «انجمن لایکا» راه‌اندازی کردند. تا میانه‌ی دهه‌ی ۱۹۹۰، تعداد اعضای انجمن لایکا به ۲،۱۰۰ نفر رسیده بود.
برندهای لایکا و کانتکس همیشه جزو دوربین‌های گران‌قیمت بازار محسوب می‌شدند و عکاسان تازه‌کار توانایی خرید آن‌ها را نداشتند. به همین دلیل، بسیاری از تولیدکننده‌ها از همان دهه‌ی ۱۹۲۰ تلاش می‌کردند تا جایگزی‌هایی ارزان‌تر را در دسته‌ی ۳۵ میلی‌متری به بازار عرضه کنند. بسیاری از آن‌ها در رویکرد رقابتی شکست خوردند،‌ چون بحران بزرگ اقتصادی توانایی خرید دوربین را از اکثر مردم گرفته بود. اولین تلاش موفقیت‌آمیز بازاریابی برای دوربین‌های ارزان ۳۵ میلی‌متری، با برند Argus در سال ۱۹۳۵ در ایالات متحده و با قیمت ۱۲/۵ دلار رخ داد.
بزرگ‌ترین تهدید رقابتی برای برند لایکا، از آن سوی جهان و از ژاپن متولد شد. پس از جنگ جهامی دوم، ژاپنی‌ها به تهدیدی جدی برای بزرگ‌ترین تولیدکننده‌های دوربین در جهان تبدیل شدند. ابتدا برندهای کانن و نیکون که نمونه‌های تقلیدی از لایکا و کانتکس بودند، به بازار راه یافتند. در ابتدا فعالان عکاسی با شک و تردید به برندهای ژاپنی نگاه می‌کردند، اما وقتی عکاسان آمریکایی، در جریان جنگ کره از دوربین‌های ژاپنی استفاده کردند، متوجه کیفیت بالای آن‌ها شدند.
تولیدکننده‌های ژاپنی دوربین، در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، کیفیت را به اولویت اول خود تبدیل کرده و در رقابت با دوربین‌های رنج‌فایندر و لنزهای تولیدشده در آلمان، موفقیت‌های قابل‌توجهی کسب کردند. به‌علاوه، سیستم جدید بازتابی تک‌لنز در دوربین‌های جدید، به رقیبی جدی برای دوربین‌های رنج‌فایندر آلمانی تبدیل شد. در آن سیستم، عکاس سوژه را مستقیما از لنز دوربین مشاهده می‌کرد و خبری از مکانیزم تلسکوپی در دوربین نبود. اولین دوربین بازتابی تک‌لنز لایکا در سال ۱۹۶۵ به‌نام Leicaflex معرفی شد. مدل‌های بعدی در سال‌های ۱۹۶۸ و ۱۹۷۴ و ۱۹۷۶ به‌نام‌های Leicaflex SL و Leicaflex SL2 و Leica R3 معرفی شدند.

افزایش رقابت و هزینه‌های بالای توسعه و تولید در شرکت لایتز، سوددهی خط تولید لایکا را در دهه‌ی ۱۹۷۰ کاهش داد. قیمت پایین در بازار، هزینه‌های تولید حرفه‌ای و دستی لنزها و دوربین‌ها را پوشش نمی‌داد. درنتیجه لایتز در تصمیمی استراتژیک و تأثیرگذار روی سرنوشت لایکا، جست‌وجو برای شرکای استراتژیک را شروع کرد تا هزینه‌های تولید و توسعه‌ی دوربین‌ها را کاهش دهد. برند آلمانی در سال ۱۹۷۲ با تولیدکننده‌ی ژاپنی دوربین، Minolta، وارد همکاری شد.
رقابت همیشگی و شدید لایکا و کانتکس در سال ۱۹۷۴ مجددا شدت گرفت. کارل زایس توسعه‌ی گروهی یک دوربین به‌نام Contax RTS را در آن سال انجام داد که سیستم تک‌لنز بازتابی داشت و رقیبی جدی برای دوربین مشابه لایکا بود. در همین زمان، دوربین رنج‌فایندر M5 لایکا با شکست در بازار روبه‌رو شد که هزینه‌های توسعه‌ای لایکا را مجددا افزایش داد.

چالش در دهه‌های پایانی قرن بیستم

دهه‌ی ۱۹۸۰، دوران نه‌چندان خوبی برای برند لایکا بود. شرکت لایتز باوجود موفقیت در همکاری با عکاسان حرفه‌ای و کلکسیونرهای بزرگی همچون پادشاه برونئی و ملکه الیزابت، در گزارش‌های مالی خود، برند دوربین لایکا را ضررده بیان می‌کرد. در سال ۱۹۸۶، شرکتی مستقل به‌نام Leica GmBH راه‌اندازی شد تا مدیریت زیرمجموعه‌ی دوربین لایتز را برعهده بگیرد. یک سال بعد، شرکت‌های Ernst Leitz Wetzlar و Wild Heerbrugg ادغام شدند و شرکت Wild Leitz راه‌اندازی شد. ساختمان مرکزی شرکت جدید در سوئیس قرار داشت و ۹ هزار کارمند برای آن فعالیت می‌کردند.

در سال ۱۹۸۸، شرکت Leica GmBH به‌عنوان زیرمجموعه‌ای مستقل از Wild Leitz به فعالیت ادامه داد و مرکز تولیدی و ساختمان مرکزی خود را به نزدیکی وتسلار منتقل کرد. تا آن زمان، زیرمجموعه‌ی دوربین خسارت‌های مالی متعددی را تجربه کرده بود و هزینه‌های خود را از بخش‌های دیگر تولید میکروسکوپ لایتز تأمین می‌کرد.
لایکا در سال ۱۹۸۸ دشواری‌های زیادی در فروش داشت و تنها ۲۰ هزار دوربین را با قیمت‌های ۳،۲۰۰ تا ۴،۰۰۰ دلار به فروش رساند. در همان سال، شرکت ژاپنی Minolta موفق به فروش ۲/۵ میلیون دوربین شد. البته فروش لایکا در آمریکا در سال ۱۹۸۵ به اوج رسید و هشت میلیون فروش را ثبت کرد. البته بعدا روند سقوطی شروع شد آمار فروش، دو سال بعد به نصف رسید. درنهایت در سال ۱۹۸۸، کمتر از هشت درصد از فروشنده‌های دوربین در آمریکا، برند لایکا ارائه می‌کردند.
چرخه‌ی شکست‌های لایکا در بازار، باعث شد تا روندهای تهاجمی بازاریابی برای کسب مجدد سهم بازار، در شرکت شروع شود. البته چنین تلاش‌هایی نیاز به هزینه‌های بیشتر داشت که لایتز نمی‌توانست آن را تأمین کند. ازطرفی شرکت تصمیم گرفته بود تا نیمی از تولید خود را به بیرون از کشور منتقل کند که ناموفق بود. البته هزینه‌های نیروی انسانی با انتقال مرکز تولید به خارج از آلمان تقریبا به یک‌سوم کاهش یافت، اما چالش‌های تولید باکیفیت در کانادا و پرتغال، باز هم به شرکت فشار می‌آورد.
عدم موفقیت در مراکز تولیدی خارج از آلمان، تیم جدید مدیریت لایکا را ملزم کرد تا در تابستان ۱۹۸۸، بخش اعظمی از تولید لنز و دوربین را به داخل آلمان بازگردانند. اشتباه دیگر شرکت لایکا، عدم استفاده از نوآوری مهندسان خود شرکت بود. آن‌ها توانسته بودند تا فناوری فوکوس خودکار را به دوربین‌ها اضافه کنند که در محصولات نهایی استفاده نشد. درمقابل، ژاپنی‌ها ظرفیت قابلیت جدید را درک کرده و در زمان درگیری‌های بازسازی سازمانی لایکا، محصولات رقیب را به بازار عرضه کردند.

در سال ۱۹۹۰، تغییر ساختار بعدی در شرکت لایتز رخ داد و هولدینگ Wild Leitz را گروه اپتیکی بریتانیایی Cambridge Instrument Company ادغام شد. Leica Camera GmBH، زیرمجموعه‌ی تولید دوربین شرکت، به Leica Camera AG تغییرنام داد. دو سال بعد، وایلد لایتز زیرمجموعه‌ی کانادایی تولیدی خود را به هیوز ایرکرافت فروخت. البته آن مرکز باز هم به تولید لنز برای لایکا ادامه داد.
گروهی از مدیران اجرایی شامل برونو فری، مدیر لایکا، در سال ۱۹۹۲ تصمیم گرفتند تا با پشتیبانی مالی یکی از زیرمجموعه‌های Deutsche Bank، زیرمجموعه‌ی دوربین لایکا را از وایلد لایتز بخرند که موفق نشدند. دو سال بعد، مدیر مالی سابق شرکت، کلاس دیتر هافمن تلاش مشابهی انجام داد و موفق شد. پس از انتقال مالکیت، برند لایکا تحت مالکیت وایلد لایتز ماند، اما به شرکت مستقل جدید اجازه داده شد تا در محصولات گوناگون خود از آن استفاده کند. وایلد لایتز همچنین سهامی جزئی در شرکت جدید داشت و هافمن نیز به‌عنوان مدیرعامل Leica Camera AG انتخاب شد.
شرکت لایکا پس از تجزیه از هولدینگ مادر، تصمیم به عرضه‌ی عمومی سهام گرفت. در سال ۱۹۹۴، سهام لایکا به‌صورت عمومی در بازار بورس فرانکفورت عرضه شد. هافمن با همین رویکرد توانست شرکت تحت مدیریتش را از وضعیت ضررده خارج کند.
لایکا در همان سالی که IPO انجام داد،‌ اولین مدل جدید دوربین خود را پس از ۳۰ سال به‌نام R معرفی کرد. در سال ۱۹۹۶، پس از چند سال ضرردهی، اولین گزارش‌های سود لایکا منتشر شد و فروش مناسب، در سال بعد ادامه یافت. البته لایکا در سال ۱۹۹۶، یک اشتباه بزرگ انجام داد و برند آلمانی تولید دورببین‌های مینیاتوری موسوم به Minox را خریداری کرد. برند مذکور نتوانست هم‌گرایی لازم را با لایکا پیدا کند.
فروش دوربین‌های لایکا در سال ۱۹۹۶ در آسیا کاهش شدیدی را تجربه کرد. به‌علاوه در سال ۱۹۹۸ پرونده‌ای علیه شرکت به جریان افتاد که آن‌ها را متهم به سوءاستفاده از کارگران برده در رژیم نازی می‌کرد. البته شرکت آلمانی ادعا کرد که بنیان‌گذار، ارنست لایتز، به بسیاری از یهودیان مهاجر جنگ جهانی کمک کرده و حتی حبس در زندان‌های نازی را تجربه کرده بود.
هانس پیتر کان، در سال ۱۹۹۹ به‌عنوان مدیرعامل لایکا انتخاب شد. تیم مدیریتی جدید، استراتژی جدیدی را برای قرن ۲۱ برنامه‌ریزی کرد و آن را Leica 21 نامید. یکی از پایه‌های اصلی استراتژی جدید، دوربین‌های Leica S1 بودند که به‌عنوان دوربین‌های اسکنر دیجیتال معرفی شدند. همین محصولات، قدمی مهم به دورانی جدید در صنعت عکاسی محسوب می‌شدند. دورانی که با فناوری‌های دیجیتال همراه بود و نیاز به فیلم‌های ۳۵ میلی‌متری (المان‌هایی که باعث شهرت جهانی لایکا شدند) را از بین می‌برد.

سال‌های اخیر و وضعیت کنونی برند لایکا

شرکت مستقل لایکا علاوه بر تولید دوربین، تجهیزات نقشه‌برداری و میکروسکوپ نیز تولید می‌کرد. مدیران در سال ۱۹۹۸ تصمیم گرفتند تا فعالیت‌های مذکور را به دو بخش مجزا منتقل کنند و درنتیجه Leica Microsystems و Leica Geosystems تشکیل شدند.
زیرمجموعه‌ی تولید میکروسکوپ لایکا (Microsystems) اکنون ۱۰ مرکز تولیدی در هشت کشور جهان دارد. ۱۰۰ شریک توزیع، محصولات این شرکت را در سرتاسر جهان تبلیغ و عرضه می‌کنند. از محصولات مهم این شرکت می‌توان به پروژه‌ی میکروسکوپ مجازی، میکروسکوپ‌های نوری، تجهیزات میکروسکوپی Confocal، میکروسکوپ‌های جراحی، استریو و نرم‌افزارهای میکروسکوپی اشاره کرد.
شرکت Leica Geosystems در سوئیس فعالیت کرده و سیستم‌هایی متمرکز بر نظارت و نقشه‌برداری محیطی تولید می‌کند. از محصولات مهم آن‌ها می‌توان به مسیریاب‌های ماهواره‌ای GPS و رنج‌فایندرهای لیزری اشاره کرد که برای نقشه‌برداری‌های با دقت بالا و نزدیک به یک سانتی‌متر استفاده می‌شوند.
لایکا در سال ۲۰۱۲ از بازار بورس فرانکفورت خارج شد. درواقع خرید سهام جزئی شرکت توسط Lisa Germany باعث شد تا لایکا مجددا به شرکتی خصوصی تبدیا شود. یک سال بعد، Sinar Photography از تولیدکننده‌های دوربین در زوریخ، به زیرمجموعه‌ی لایکا پیوست. در سال ۲۰۱۴ نیز ساخت یک مرکز تولیدی در بخش صنعتی وتسلار به پایان رسید و ساختمان مرکزی لایکا به شهر زادگاهش منتقل شد.
دوربین‌ها و لنزهای لایکا امروز به‌عنوان ارزشمندترین کالاهای عکاسی برای کلکسیونرها شناخته می‌شوند. مجموعه‌های متعددی از آن‌ها در سرتاسر جهان به نمایش گذاشته می‌شود. به‌عنوان مثالی از قیمت بالای این دوربین‌ها می‌توان به خرید یک مدل سال ۱۹۲۳ به قیمت ۲/۸ میلیون دلار در یک حراجی اتریشی اشاره کرد.

شراکت‌های تجاری

لایکا در سال‌های فعالیت، همکاری‌های متعددی را با تولیدکننده‌های دیگر دوربین و حتی تولیدکننده‌های گوشی هوشمند انجام داده است. آن‌ها از سابقه‌ی طولانی‌مدت خود در ساخت لنز برای همکاری با دیگران بهره می‌برند و برخی از برترین محصولات همکاران خود را تولید کرده‌اند.
از همکاران مهم لایکا در تولید دوربین می‌توان به پاناسونیک و سیگما اشاره کرد که در اتحادی به‌نان L-Mount Alliance با برند آلمانی همکاری کردند. پلتفرم L-Mount به‌‌صورت اختصاصی به لایکا تعلق دارد و دو شرکت مذکور، از سال ۲۰۱۸ مجوز پیاده‌سازی آن را دریافت کردند.
پاناسونیک  از سال ۱۹۹۵ همکاری نزدیکی با لایکا داشت. تعدادی از لنزهای برند لایکا همچون Nocticron و Elmarit و Summilux در دوربین‌های ماتسوشیتا و لومیکس پاناسونیک استفاده شدند. به‌علاوه دوربین‌های فیلم‌برداری برند ژاپنی نیز از این لنزها استفاده می‌کردند. مدل‌های پاناسونیک/لایکا، اولین دوربین‌هایی بودند که از لرزش‌گیر اپتیکال در دوربین‌های دیجیتال خود استفاده کردند. لنزهای متعددی نیز طی همکاری دو شرکت برای سیستم‌‌های میکرو چهارسوم طراحی شده است که عموما با برند Summilux به فروش می‌رسند.
هواوی  از شرکای تجاری مهم دیگر لایکا محسوب می‌شود. آن‌ها از سال ۲۰۱۶، همکاری با برند آلمانی را شروع کردند تا از دوربین‌های لایکا در گوشی‌های هوشمند سری P و Mate خود استفاده کنند. اولین گوشی مجهز به دوربین‌های لایکا نیز به‌نام Huawei P9 به بازار معرفی شد.
درحال‌حاضر لایکا حدود ۱،۸۰۰ کارمند دارد و آخرین آمار، درآمد آن‌ها ۴۰۰ میلیون‌دلار بیان می‌کند. متیوس هارش به‌عنوان مدیرعامل و آندریاس کافمن به‌عنوان رئیس هیئت‌مدیره‌ی لایکا مشغول به کار هستند.