فریتو لی (.Frito-Lay Inc) برند تولیدکننده‌ی چیپس، پفک و انواع تنقلات است. این برند امروز به‌عنوان زیرمجموعه‌ای از PepsiCo فعالیت می‌کند. فریتو لی برندهای مشهور تنقلات همچون Fritos ،Cheetos ،Doritos ،Tostitos ،Lay's ،Ruffles ،Rold Gold و Walkers را تولید می‌کند. هریک از این برندها درآمد سالانه‌ی بالایی را برای فریتو لی به ارمغان می‌آورند. برخی آمارها درآمد هر برند را بیش از یک میلیارد دلار در سرتاسر جهان اعلام می‌کنند.
تاریخچه‌ی Frito Lay به دهه‌ی ۱۳۱۰ (۱۹۳۰) میلادی و دو شرکت مجزای Frito و Lay باز می‌گردد. این دو شرکت در سال ۱۳۴۰ (۱۹۶۱) با هم ادغام شده و از سال ۱۳۴۴ (۱۹۶۵) نیز به پپسی پیوستند. این ادغام، پپسی را علاوه بر فرمانروایی در بازار نوشیدنی‌های گازدار، به بزرگ‌ترین توزیع‌کننده‌ی فرآورده‌های اسنک در جهان تبدیل کرد.

تاریخچه تأسیس فریتو لی

همان‌طور که گفته شد، برند فریتو لی از ترکیب دو شرکت فریتو و لی زاده شده است. برای بررسی تاریخچه‌ی این برند باید داستان تأسیس این دو شرکت را در کنار هم مرور کنیم. شرکت‌هایی که هر دو در دهه‌ی ۱۳۱۰ (۱۹۳۰) تأسیس شده‌اند.
دهه‌ی ۱۳۱۰ (۱۹۳۰)، با یکی از بزرگترین رکودهای تاریخ همراه بود. در آن زمان، کاهش اشتغال باعث شد تا جوانان بسیاری در آمریکا به کارآفرینی روی بیاورند. المر دولین (Elmer Doolin) یکی از این جوانان بود که بر حسب تصادف، به صنعت چیپس و پفک وارد شد. در سال ۱۳۱۱ (۱۹۳۲)، صنعت تنقلات پردرآمد در تگزاس، بستنی بود که به‌خاطر جنگ برندها بر سر قیمت، دوران دشواری را سپری می‌کرد.
دولین به‌ دنبال راهی برای کارآفرینی و کسب درآمد بود و یک روز در یک کافه در سن آنتونیو یک بسته چیپس ذرت به قیمت ۵ سنت خریداری کرد. در آن زمان، چیپس‌های ذرت یا Fritos (به زبان اسپانیایی به معنای سرخ شده) جزء تنقلات پرمصرف در جنوب غربی آمریکا بودند. روش تولید به این صورت بود که آشپزها خمیرهای ذرت را پهن و سپس ورقه‌ای کرده و پس از اضافه کردن ادویه، سرخ می‌کردند.

دولین از طعم اسنک ذرت ۵ سنتی بسیار راضی بود. او متوجه شد تولیدکننده‌ی این اسنک‌ها قصد فروش تجهیزات و کسب‌وکار خود را دارد و قیمت ۱۰۰ دلار را برای آن در نظر گرفته است. او هزینه‌ی خرید این کسب‌وکار و خصوصا دستور پخت و ادویه‌ی محصولات را با قرض گرفتن از مادرش، تهیه کرد. در میان تجهیزات خریداری شده، یک دستگاه Potato Ricer نیز وجود داشت. این دستگاه برای تبدیل کردن خمیر سیب‌زمینی به اشکال دایره‌ای یا حتی دانه‌‌های ریز شبیه برنج استفاده می‌شود.
دولین تولید خود را در آشپزخانه‌ی مادرش شروع کرد. او شب‌ها چیپس ذرت می‌پخت و روزها آنها را در ماشین فورد مدل T خودش می‌فروخت. ظرفیت تولید روزانه‌ی او در ابتدا ۴.۵ کیلوگرم بود که روزانه، ۲ دلار سود را از ۸ تا ۱۰ دلار فروش، عاید این جوان کارآفرین می‌کرد. او پس از مدت کوتاهی تجهیزات خود را ارتقاء داد و تولید را نیز به گاراژ خانگی منتقل کرد.
شرکت فریتو در کمتر از یک سال از شروع کار، ثبت شد و دفتر اصلی آن نیز از سن‌آنتونیو به دالاس رفت. این نقل مکان، به‌خاطر مزیت‌های توزیع بهتر در منظقه‌ی دالاس بود. تأسیس شرکت و جابجایی دفتر، قطعا نیاز به نیروی جدید و افزایش توزیع را نیز ایجاد می‌کرد. دولین یک نفر را برای تحویل محصولات به فروشگاه‌ها استخدام کرد و مناطق تحت پوشش خود را گسترش داد. او پس از مدتی مجوز تولید چیپس سیب‌ زمینی برای برندهای دیگر را اخذ کرده و مراکز تولیدی خود را در هیوستون تولسا و دالاس تأسیس کرد.
۹ سال پس از شروع به کار شرکت فریتو، دولین کسب‌وکار خود در ساحل غربی آمریکا را با تأسیس کارخانه در لس آنجلس گسترش داد. جنگ جهانی دوم و جیره‌بندی آن، مانعی بود که فریتو را نیز مانند بسیاری از کسب‌وکارهای دیگر با بحران روبرو کرد. با پایان یافتن جنگ، فروش شرکت بار دیگر قدرت گرفت و در سال ۱۳۲۶ (۱۹۴۷) به ۲۷ میلیون دلار رسید.
توسعه‌ی کسب‌وکار فریتو در داخل آمریکا، با اهدای مجوز و شعبه به شرکت‌های دیگر ادامه پیدا کرد. آنها به شرکت لی مجوز تولید و فروش برند Frito در جنوب شرقی را اهدا کردند. این اهدای مجوز، شروع ارتباط نزدیک این دو شرکت بود که در نهایت به ادغام آنها انجامید. علاوه بر لی، شرکت‌های دیگر نیز به‌عنوان فرانچایز (حق امتیاز) در بتسدا و هاوایی شروع به کار کردند.
اسنک‌های پنیری (پفک) شرکت فریتو در سال ۱۳۲۷ (۱۹۴۸) و با برند Cheetos معرفی شدند. شهرت این برند به سرعت افزایش پیدا کرد و به یکی از منابع درآمد اصلی فریتو تبدیل شد. رشد این برند و گسترش سریع فعالیت در سرتاسر آمریکا، دولین را مجاب کرد که تبلیغات گسترده برای برند خود را شروع کند. این تبلیغات از سال ۱۳۲۸ (۱۹۴۹) و با انتشار به صورت رنگی در مجله‌های معتبر مانند گاردنز و لایف شروع شد.
با شروع دهه‌ی ۱۳۳۰ خورشیدی (۱۹۵۰ میلادی)، کسب‌وکار فریتو صاحب ۱۱ کارخانه و ۱۲ فرانچایز بود. کاراکتر Frito Kid به‌عنوان سخنگوی تبلیغاتی شرکت در آن سال‌ها معرفی شده و تا سال ۱۳۴۶ (۱۹۶۷) نیز به‌ نوعی نماینده‌ی این برند تنقلات محسوب می‌شد. این کاراکتر در اولین حضور تلویزیونی خود در سال ۱۳۴۵ (۱۹۵۶) دیده شد. ۲ سال بعد، مجوز تولید برند Ruffles نیز برای چیپس‌ سیب زمینی به فریتو اهدا شد.
دولین، بنیان‌گذار ارزش‌آفرین شرکت فریتو در سال ۱۳۳۸ (۱۹۵۹) از دنیا رفت. در آن زمان درآمد شرکت به ۵۱ میلیون دلار رسیده بود. فعالیت کارخانه‌های شرکت پس از آن نیز با قدرت ادامه یافت اما فرانچایزها عمدتاً توسط فریتو خریداری شدند و تعداد آنها به ۶ شرکت رسید.

تاریخچه تأسیس اچ. دابلیو لی

هرمن دابلیو. لی (Herman W. Lay) در سال ۱۲۸۸ شمسی (۱۹۰۹ میلادی) در شارلوت کارولینای شمالی متولد شد او از ۱۰ سالگی به دنیای کسب‌وکار وارد شد و انواع شغل‌ها را امتحان کرد. او فعالیت‌های متعددی از جمله فروش بستنی و  توزیع چیپس سیب زمینی برند Barret را انجام داد تا این که در سال ۱۳۱۱ (۱۹۳۲) با قرض گرفتن ۱۰۰ دلار، مالکیت یکی از انبارهای این برند را در اختیار گرفت. او از آن زمان به‌عنوان یکی از توزیع‌کننده‌های برند بارت فعالیت کرد. نکته‌ی جالب این است که لی فعالیت خود را تقریباً همزمان با دولین شروع کرد.
هرمن نیز مانند دولین، یک خودروی فورد البته مدل A داشت. او محصولات بارت را در همین خودرو به فروش می‌رساند و سودی ماهانه معادل ۲۳ دلار کسب می‌کرد. رشد کسب‌وکار هرمن نیز به‌ سرعت ادامه یافت و او در سال ۱۳۱۲ (۱۹۳۳) اولین فروشنده‌ی اختصاصی خود را استخدام کرد. تا سال بعد، تعداد کانال‌های فروش شرکت Lay به ۶ عدد رسید.
لی تا سال ۱۳۱۵ (۱۹۳۶) تعداد کارمندان خود را به ۲۵ نفر رساند و با نقل مکان به نشویل، تولید محصولات را نیز شروع کرد. اولین محصولات او، کراکرهای ساندویچی کره‌ی بادام زمینی و پاپ‌کورن بود. اولین محصولی که با برند Lay عرضه شد نیز همین پاپ‌کورن‌ها بودند که با نام کامل Lay's Tennessee Valley Popcorn به فروش رفتند.
در آن سال، توسعه‌ی کسب‌وکار لی به منطقه‌‌ی مرکزی تنسی و جنوب کنتاکی با قدرت ادامه پیدا کرد و یک انبار جدید نیز در چاتانوگا تهیه شد. موفقیت اصلی این سال، خرید شرکت بارت بود. لی این شرکت را با مبلغ ۶۰ هزار دلار خریداری کرد و حتی برند محصولات آن را نیز در اختیار گرفت. پس از خرید بارت، نام رسمی شرکت به H. W. Lay & Company تغییر کرد.
جکسون‌ویل فلوریدا مقصد بعدی لی برای تأسیس مرکز تولیدی بود. پس از آن، میسی‌سی‌پی، کنتاکی و کارولینای شمالی نیز میزبان کارخانه‌های لی شدند. یکی از مدرن‌ترین مراکز تولیدی لی، در آتلانتا تأسیس شد که میزبان اولین خط تولید کامل چیپس سیب زمینی در جهان بود. از سال ۱۳۲۳ (۱۹۴۴)، برند Lay's برای چیپس‌ها استفاده شد که امروز یکی از مشهورترین برندهای این محصول خوراکی است.
شرکت لی نیز برای تبلیغات خود یک کاراکتر طراحی کرد. این کاراکتر اسکار نام داشت و یک سیب زمینی خوشحال بود. از سال ۱۳۲۴ (۱۹۴۵) نیز مجوز تولید و فروش محصولات برند فریتو در جنوب شرقی آمریکا به آنها اهدا شد.
لی برای بخش تحقیق و توسعه‌ی کسب‌وکار خود اهمیت بالایی قائل بود و در سال ۱۳۲۸ (۱۹۴۹)، یک مرکز اختصاصی برای محصولات جدید تأسیس کرد. نتیجه‌ی تأسیس این مرکز تحقیق و توسعه، عرضه‌ی محصولات جدیدی همچون چیپس سیب‌زمینی کبابی، اسنک پنیری ذرت و انواع دانه‌های روغنی و آجیل بود. این توسعه، با گسترش فعالیت از منطقه‌ی جنوب شرق و خرید برخی رقبای ضعیف‌تر نیز همراه بود.تا سال ۱۳۳۵ (۱۹۵۶)، تعداد نیروهای کار لی به بیش از هزار نفر رسیده بود و آنها سهام خود را به‌ صورت عمومی در بورس عرضه کردند. مراکز تولیدی در آن زمان در ۸ شهر فعالیت می‌کردند و ۱۳ شهر نیز میزبان انبارهای شرکت لی بود. درآمد شرکت در سال ۱۳۳۶ (۱۹۵۷) به ۱۶ میلیون دلار رسید. آنها با این درآمد به بزرگترین شرکت تولیدکننده‌ی چیپس سیب زمینی در آمریکا تبدیل شدند.
یکی از نقاط برتری شرکت لی، کانال‌های توزیع دقیق و هماهنگ آن بود. نیروهای فروش این شرکت زودتر از رقبا به فروشگاه‌ها مراجعه می‌کردند. آنها ارتباط مناسبی با خرده‌فروشان داشتند و پیش از نزدیکی زمان انقضای محصولات، آنها را سریعا جایگزین می‌کردند. تا سال ۱۳۴۰ (۱۹۶۱)، فعالیت شرکت اچ. دابلیو لی به ۳۰ ایالت آمریکا گسترش یافته بود.

ادغام فریتو، لی و پپسی‌کولا

شرکت‌های فریتو و لی در شهریور سال ۱۳۴۰ (سپتامبر سال ۱۹۶۱) فرآیند ادغام را نهایی کرده و شرکتی عظیم با درآمد سالانه ۱۲۷ میلیون دلار، فعال در صنعت تنقلات و اسنک تأسیس کردند. برندهای اولیه‌ی این شرکت جدید، فریتوز، لیز، رافلز و چی‌توز بودند. این ادغام، سیستم توزیع ملی در سرتاسر آمریکا را نیز برای شرکت جدید به همراه داشت. اولین رئیس هیئت مدیره و مدیرعامل شرکت جدید نیز ویلیامسن بود. در سال ۱۳۴۱ (۱۹۶۲)، لی مدیرعامل شد و دو سال بعد نیز ریاست هیئت مدیره را به وظایف خود اضافه کرد.
تا سال ۱۳۴۴ (۱۹۶۵)، درآمد شرکت فریتو لی به ۱۸۰ میلیون دلار رسید تعداد کارمندان آنها نیز رکورد ۸ هزار نفر را پشت سر گذاشت. مراکز تولیدی تا آن سال به ۴۶ عدد رسیده بودند.
ادغام بزرگ بعدی، ملحق شدن فریتو لی به پپسی‌کولا بود. این ادغام در سال ۱۳۴۴ (۱۹۶۵) نهایی شد و شرکت جدید، با نام PepsiCo شروع به کار کرد. مدیریت شرکت جدید بر عهده‌ی مدیران پپسی‌کولا بود اما فریتو لی هنوز به‌ صورت سازمانی مستقل فعالیت می‌کرد. لی تا سال ۱۳۶۱ (۱۹۸۲) در سمت‌های مختلف مدیریتی در شرکت جدید مشغول بود تا این که در آذر ۱۳۶۱ (دسامبر سال ۱۹۸۲) از دنیا رفت.ادغام شرکت‌های پپسی و فریتو لی، به دو دلیل عمده انجام شد. دلیل اول این بود که پپسی‌کولا به‌عنوان رقیبی جدی برای فرمانروای بازار نوشیدنی‌ها یعنی کوکاکولا فعالیت می‌کرد و گستردگی سهام آن، احتمال فروش این شرکت به رقیب را بیش از پیش کرده بود. با تأسیس شرکت جدید پپسی‌کو، سهام مدیران تصمیم‌گیر در شرکت افزایش یافت و شانس فروش آن برای سهام‌داران دیگر با کاهش قابل توجهی روبرو شد.دلیل بعدی، تمایل Frito Lay به توسعه‌ی کسب‌وکار به خارج از آمریکا بود. تا پیش از آن، فروش این شرکت به کانادا و آمریکا محدود بود اما همکاری جدید، شانس فروش در ۱۰۸ کشور جهان را برای آنها فراهم می‌کرد. یک دلیل ساده نیز، وابستگی چیپس‌های نمکی به نوشیدنی‌های گازدار بود. در ابتدا قرار بود برندهای اختصاصی چیپس و پفک برای پپسی هم طراحی شوند اما قوانین مانع این کار شد و حتی خرید شرکت‌های دیگر در این صنعت نیز برای پپسی ممکن نبود.برند محصولات فریتو لی با پیوستن به پپسی تغییری نکرد. چیپس‌های Lay's در آن زمان محبوبیت بالایی پیدا کردند و در کل آمریکا به فروش می‌رفتند. در همان سال‌ها، فرآیند بررسی محصولات جدید با قدرت پیگیری شد و چیپس‌های تورتیلا با برند Doritos به‌عنوان اولین محصول پس از ادغام با پپسی، مورد بررسی قرار گرفتند.برند دوریتو مراحل بررسی و تحقیقات بازار متعددی را پشت سر گذاشت و به مرور، از یک چیپس مکزیکی با ادویه‌ی زیاد، به محصولی مناسب برای عموم مردم آمریکا، با طعم‌های متنوع تبدیل شد. در دهه‌ی ۱۳۵۰ (۱۹۷۰)، این چیپس‌ها به دومین محصول پرفروش Frito Lay تبدیل شدند.سهم بسیار زیادی از شهرت محصولات فریتو لی در آن سال‌ها، مدیون تبلیغات گسترده‌ی این شرکت و بودجه‌ی عظیم آنها برای بازاریابی بود. البته در آن سال‌ها محصولات ناموفقی نیز به بازار عرضه شدند که برندهای Funyuns و Munchos نمونه‌هایی از آنها هستند.
بازاریابی فریتو لی نیز همیشه با موفقیت همراه نبوده است. آنها در سال ۱۳۴۷ (۱۹۶۸) کاراکتری مکزیکی با نام Frito Bandito را برای تبلیغ محصولات خود معرفی کردند که لهجه‌ی غلیظ مکزیکی آمریکایی داشت. نمایش تبلیغات این کاراکتر، اعتراض شهروندان مکزیکی آمریکایی را به همراه داشت که آن را بر ضد ملیت خود می‌دانستند. سرانجام نمایش تبلیغات بندیتو در رادیو و تلویزیون قطع شد و فریتو لی نیز این کمپین را تعطیل کرد.

افزایش رقابت در بازار تنقلات

دهه‌ی ۱۳۵۰ (۱۹۷۰)، با ظهور برندهای متعدد جدید در صنعت چیپس و پفک همراه بود. Frito Lay نه‌ تنها از طرف رقبای داخلی، بلکه رقبای خارجی و برندهایی همچون Pringles و Chipos هم تهدید می‌شد. این برندها، سیب‌زمینی را خمیر کرده و در شکل‌های منظم در بسته‌بندی‌های جذاب عرضه می‌کردند. این بسته‌های جدید فضای کمتری اشغال می‌کردند، به‌راحتی خرد نمی‌شدند و عمر بیشتری هم داشتند.
برندهای پرینگلز و چیپوس به‌راحتی در یک کارخانه آماده شده و به کل کشور صادر می‌شدند. در واقع تولید آنها نیاز به کارخانه در مناطق مختلف نداشت و در نتیجه، هزینه‌های تولید کمتر بود. دو غول تجاری با نام‌های Procter & Gamble و General Mills Inc نیز صاحبان این برندها بودند که شبکه‌ی قوی توزیع و تجارت را در اختیار داشتند.
Frito Lay رقبای متعدد دیگری هم در آمریکا داشت اما باز هم به‌عنوان فرمانروای این بازار به فعالیت خود ادامه داد تا این که در پایان دهه، فروش خود را به بیش از یک میلیارد دلار رساند. به‌هرحال آنها هیچ‌گاه از رشد و توسعه خسته نشدند و در  زمستان ۱۳۵۷ (پایان سال ۱۹۷۹) با تأسیس کارخانه‌ای جدید در شارلوت و توسعه‌ی کارخانه‌های دیگر، تولید خود را به اندازه‌ی یک سوم افزایش دادند.

Frito Lay برای گسترش بازار خود کم‌کم از محصولات شور به شیرینی‌ها نیز وارد شد. آنها در ابتدای دهه‌ی ۱۳۶۰ (۱۹۸۰) برند کلوچه‌ی Grandma را به قیمت ۲۵ میلیون دلار خریدند. فروش محصولات با این برند در سال ۱۳۶۲ (۱۹۸۳) و با ۵ نوع کلوچه و کوکی متنوع شروع شد. برند بعدی که در آن سال‌ها معرفی شد، Tostitos نام داشت. این برند نیز یک چیپس تورتیلا بود و به یکی از موفق‌ترین محصولات جدید شرکت تبدیل شد.برند توستیتوز، نتیجه‌ی یک تحقیقات بازار در مورد دوریتوز بود. برخی مشتریان، چیپس‌های نازک‌تر، سبک‌تر و با ادویه‌ی کمتر را می‌پسندیدند که برند جدید، نیاز آنها را برآورده می‌کرد. تا سال ۱۳۶۴ (۱۹۸۵)، توستیتوز به برند پنجم شرکت تبدیل شد و سالانه ۲۰۰ میلیون دلار فروش داشت. در آن زمان دوریتوز با ۵۰۰ میلیون فروش در جایگاه نخست بود.
دهه‌ی ۱۳۶۰ خورشیدی (۱۹۸۰ میلادی)، با معرفی محصولات و برندهای بسیار متنوعی از سمت Frito Lay همراه بود. آنها انواع خوراکی‌های شور و شیرین را به سبد محصولات خود اضافه کرده و در آخرین تلاش، چیپس‌های کتل را با برند Kincaid معرفی کردند. این توسعه‌ی ناگهانی باعث شد تا ۱۰ هزار نیروی فروش پرقدرت فریتو لی نیز از عهده‌ی معرفی و فروش محصولات بر نیایند و بسیاری از برندها، به‌سرعت شکست بخورند.

در این میان، توسعه‌ی جهانی برند با موفقیت همراه بود. آنها سالانه ۲۰ درصد رشد می‌کردند و درآمد جهانی به بیش از ۵۰۰ میلیون دلار رسیده بود. محصولات Frito Lay تا پایان دهه‌ی ۱۳۶۰ (۱۹۸۰) در بیش از ۲۰ کشور جهان به فروش می‌رسیدند.البته شهرت فریتو لی در بازار جهانی با آسودگی آن‌چنانی نیز همراه نبود. یک برند جهانی با نام Eagle رقیب جدی آنها بود که محصولاتی با کیفیت را با قیمتی حدود ۲۰ درصد ارزان‌تر ارائه می‌کرد. مشکلات داخلی همچون کاهش کیفیت و افزایش قیمت در بازار نیز موفقیت فریتو لی را تهدید می‌کردند تا این که در نهایت، سود آنها با شروع دهه‌ی ۱۳۷۰ (۱۹۹۰) رو به کاهش رفت.
یکی از تغییرات بزرگ آن سال‌ها، اخراج ۱۸۰۰ مدیر یا ۶۰ درصد از مدیران شرکت بود که با هدف افقی‌تر کردن ساختار مدیریت انجام شد. البته ۴ کارخانه از ۴۰ کارخانه‌ی شرکت نیز تعطیل شدند. همچنین، بیش از ۱۰۰ نوع بسته‌بندی و برند نیز از خط تولید فریتو لی حذف شد. این تغییرات، صرفه‌جویی سالانه‌ی ۱۰۰ میلیون دلاری را برای Frito Lay به‌همراه داشت.
محصول بزرگی که در این دهه معرفی شد، SunChips نام داشت. این محصول در سال اول، رکورد فروش ۱۱۵ میلیون دلار را ثبت کرد. این چیپس با کلسترول و چربی مضر کم تولید می‌شد و افرادی با سبک زندگی سالم را به‌عنوان گروه مشتریان انتخاب کرده بود. بازطراحی برخی محصولات قدیمی و همچنین فرمولاسیون محصولات محبوب Lay's و Ruffles نیز در همین زمان انجام شد. این اولین تغییر فرمولاسیون در تاریخ برندها بوده و استفاده از روغن پنبه‌دانه به‌ جای روغن سویا، اصلی‌ترین بهبود چرخه‌ی تولید بود.

دهه‌ی ۱۳۷۰ (۱۹۹۰) نیز با افزایش رقابت میان برندهای تولیدکننده‌ی چیپس و پفک همراه بود. رقابت بر سر قیمت، رشد همه‌ی فعالان این بازار را کاهش داد اما نکته‌ی واضح، فرمانروایی Frito Lay در این بازار بود. آنها سهم بازار خود در آمریکا را از ۳۸ درصد در پایان دهه‌ی ۱۳۶۰ (۱۹۸۰) به ۵۵ درصد در سال ۱۳۷۵ (۱۹۹۶) رساندند. رشد ادامه‌دار این برند باعث شد تا دو رقیب جدی آنها به زانو در بیایند. برند Eagle و شرکت Borden، رقبایی بودند که تسلیم فریتو لی شدند و خط تولید محصولات خود را تعطیل کردند.سال‌های پایانی قرن بیستم با خرید شرکت‌ها و برندهای متعدد و همچنین ادغام‌های داخلی همراه بود. مجموعه‌های عملیاتی داخلی و بین‌المللی فریتو لی در سال ۱۳۷۵ (۱۹۹۶) به صورت یک سازمان واحد در آمدند. یک سال بعد، برند مشهور Cracker Jack از شرکت بوردن خریداری شد و در پی آن، برندهای متعدد تنقلات در اروپا و استرالیا نیز به زیرمجموعه‌ی این شرکت پیوستند. مقصد بزرگ بعدی، آمریکای جنوبی بود که با یک همکاری بزرگ با توزیع‌کنندگان کشورهای مطرح این منطقه، بازار ۳ میلیارد دلاری چیپس و پفک آمریکای لاتین، میزبان Frito Lay شد.
تا پایان قرن بیستم توسعه‌ی فعالیت‌ها و افزایش هرچه بیشتر بازاریابی برند فریتو لی، سهم آنها از بازار آمریکا را به بیش از ۶۰ درصد رساند. آنها پس از تصاحب سهم اصلی بازار داخلی، به فکر توسعه‌ی هرچه بیشتر جهانی خود افتادند؛ چرا که بازیگر بزرگ دیگری نیز در این زمینه وجود نداشت. قدم بزرگ اول برای توسعه‌ی حضور بین‌المللی، همکاری با شرکت بریتانیایی Walkers‌ بود که حضور فریتو لی را در بازار اروپا قوی‌تر می‌کرد.

سال‌های اخیر و وضعیت کنونی

فریتو لی در دهه‌ی ۱۳۸۰ و ۱۳۹۰ (۲۰۰۰ و ۲۰۱۰)، تمرکز خود را روی بهبود برندهای موجود و تولید محصولاتی حتی با ترکیب محصولات قبلی معطوف کرده است. به‌عنوان مثال چیپس‌های Lay's با چربی کم و همچنین محصولات بدون روغن با برند Baked از آخرین دستاوردهای این برند بوده‌اند. در سال ۱۳۸۲ (۲۰۰۳)، یک خط محصولات جدید با نام Natural معرفی شد. فریتو لی ادعا می‌کند تمامی مواد تشکیل دهنده‌ی محصولات این برند، ارگانیک هستند.
در سال ۱۳۸۴ (۲۰۰۵) و تحت مدیریت آیرین روزنفیلد، خرید یک برند تولیدکننده‌ی تنقلات یعنی Pita Chip نیز در آمریکا نهایی شد. این برند تولیدکننده‌ی مواد غذایی نیز در جهت توسعه‌ی محصولات فریتو لی خریداری شد. در سال‌های بعد و با تکیه بر روش‌های تولید همین برند، تمرکز Frito Lay بر محصولات با مواد طبیعی نیز بیش از پیش شد.

در سال ۱۳۸۹ (۲۰۱۰)، فرمولاسیون چیپس‌های Lay's بار دیگر تغییر کرد و مواد کاملا طبیعی به چرخه‌ی تولید آنها اضافه شد. با این تغییر، فروش چیپس‌های برند لیز ۸ درصد افزایش یافت. در نتیجه، شرکت اعلام کرد که برندهای دیگر را نیز برای استفاده از مواد کاملا طبیعی بازطراحی خواهد کرد.
فعالیت‌های اجتماعی نیز که به‌عنوان مسئولیت‌های معمول شرکت‌های بزرگ در جهان شناخته می‌شوند، هدف برنامه‌ریزی‌های Frito Lay در سال‌های اخیر بوده‌اند. پیاده‌سازی سیستم بازیافت یکپارچه، تأسیس مرکز توزیع با مصرف صد درصدی انرژی تجدیدپذیر و استفاده از کامیون‌های کاملاً الکتریکی در برخی از مسیرها، از برنامه‌های اجتماعی و زیست‌محیطی این برند هستند.
Frito Lay در سال‌های اخیر به توسعه در کسب‌وکارهای دیگر نیز علاقه‌مند شده است. آنها اولین ایستگاه پمپ گاز طبیعی خود را در سال ۱۳۹۲ (۲۰۱۳) راه‌اندازی کردند. برند Frito Lay در حال حاضر تحت مدیریت ویوک سانکاران فعالیت می‌کند و در میان برندهای برتر رسانه‌ی فوربز، در رتبه‌ی ۴۱ قرار دارد.