امریکن اکسپرس (American Express Company) که با نام امکس (Amex) هم شناخته می‌شود شرکتی بین‌المللی در آمریکا است که با تمرکز بر خدمات مالی، بیمه و مسافرت فعالیت می‌کند. مرکز مدیریت این شرکت در مرکز مالی جهانی در نیویورک واقع است. در حال حاضر امریکن اکسپرس در بین ۳۰ شرکت شاخص صنعتی داو جونز قرار دارد.
شهرت اصلی امریکن اکسپرس در میان مردم به خاطر کارت‌های اعتباری و نقدی آنها است که در آمریکا به‌عنوان رقیب اصلی برای مسترکارت و ویزا شناخته می‌شود. در آمار سال ۲۰۱۶ تعداد کارت‌های شبکه‌ی امریکن اکسپرس در آمریکا ۲۲.۹ درصد از تراکنش‌های مالی این کشور را انجام می‌دادند. آخرین آمار تعداد کارت‌های این شرکت در سال ۲۰۱۷ حدود ۱۱۳ میلیون عنوان شده که ۵۰ میلیون از آنها در آمریکا بوده‌اند.

تاریخچه تاسیس

ریشه‌های امریکن اکسپرس به شرکت پستی بر می‌گردد که هنری ولز در سال ۱۸۴۱ در نیویورک تاسیس کرد. ولز شغل خود را به‌عنوان کارمندی از شرکت ویلیام هارندن اولین شرکت پستی آمریکا شروع کرد. در آن سال‌ها شرکت‌های پستی وظیفه‌ی حمل‌ونقل پول و دیگر دارایی‌های باارزش را بر عهده داشتند. ولز تصمیم داشت تا کسب‌وکار هارندن را از شرق آمریکا به بخش‌های مرکزی و غرب نیز گسترش دهد اما هارندن با او مخالف بود. در نهایت ولز شرکت خود را با نام Well & Co در سال ۱۸۴۱ تاسیس کرد.

در سال‌های ابتدایی این شرکت تنها به منطقه‌ی نیویورک و بوفالو خدمت‌رسانی می‌کرد. چند سال بعد آشنایی ولز با ویلیام جی. فارگو باعث شد تا خدمات به مناطق میانی آمریکا نیز گسترش پیدا کند. اگرچه مشتریان از خدمات این شرکت راضی بودند اما سوددهی مناسبی برای موسسین نداشت. در نهایت ولز بار دیگر تمرکز خود را تنها روی مناطق نیویورک، بوفالو، بوستون و آلبانی گذاشت و مناطق غرب بوفالو را به شرکت فارگو یعنی Livingston واگذار کرد.

در سال ۱۸۴۹ یکی از بزرگان صنعت حمل‌ونقل یعنی جان باترفیلد وارد تجارت پست شد و رقابتی جدی را با نام Butterfield, Wasson & Co با ولز در منطقه‌ی نیویورک شروع کرد. پس از چند سال او به ولز و فارگو پیشنهاد داد که رقابت بی‌فایده را کنار گذاشته و با هم شراکت کنند. در نهایت با ادغام این سه شرکت، در تاریخ ۱۸ مارس ۱۸۵۰ شرکت امریکن اکسپرس تاسیس شد. سرمایه‌ی اولیه‌ی این شرکت ۱۵۰ هزار دلار بود. ولز به‌عنوان اولین مدیر و فارگو به‌عنوان معاون او مشغول به کار شدند.

مدیریت ولز، امریکن اکسپرس را به سوددهی بالایی رساند و آنها در سال‌های بعدی علاوه بر خرید رقبای کوچک و توسعه‌ی بازار زمینی، با حضور در کانال آبی ایلینویز، حمل‌و نقل آبی را نیز به مناطقی مانند ایلینویز و آیوا گسترش دادند. یکی از مهم‌ترین توافقات این شرکت در سال ۱۸۵۱ و با شرکت Adam Express بود. طی این تواقع، امریکن اکسپرس در مناطق شمال و غرب نیویورک گسترش پیدا می‌کرد و شرکت آدام مناطق جنوب و شرق این شهر را پوشش می‌داد. این توافق تا ۷۰ سال تمدید شد و فرصت گسترش کافی را به امریکن اکسپرس داد.
باوجود توافق با شرکت آدام، ولز و فارگو نگران سلطه‌ی این شرکت بر بازار طلای کالفیرنیا بودند. بعلاوه این دو نفر پیشنهاد گسترش فعالیت در خارج از قاره‌ی آمریکا را نیز به هیئت مدیره دادند که با مخالف آنها روبرو شد. به‌هرحال این دو نفر در سال ۱۸۵۲ شرکت مستقل ولز فارگو را تاسیس کردند که به‌صورت مستقل در بازار بانکی و خدمات پستی کالفیرنیا مشغول به کار شد.
از اتقافات مهم دیگر تاریخ این شرکت در دهه‌ی ابتدایی، تاسیس شرکت خدمات پست بین‌المللی اورلند میل در سال ۱۸۵۷ بود که با همکاری ولزفارگو، آدام اکسپرس و یونایتد استیتس اکسپرس تاسیس شد.  شرکت خدمات تجارتی Merchant Dispatch نیز سال بعد به پیشنهاد جیمز فارگو برادر کوچکتر ویلیام تاسیس شد

جنگ داخلی آمریکا یکی از نقاط عطف این شرکت و همچنین کل سیستم پستی در آمریکا بود. امریکن اکسپرس در دوران جنگ تجهیزات لازم را برای نیروهای جنگی جابجا می‌کرد و بعلاوه، وظیفه‌ی حمل و نقل برگه‌های رای‌گیری را نیز بر عهده داشت. در این دوران سود زیادی نصیب سهام‌دارن امریکن اکسپرس شد.
تا سال ۱۸۶۲ تعداد دفاتر پستی به ۸۹۰ عدد رسید، بیش از ۱۵۰۰ کارمند برای این سیستم کار می‌کردند و خطوط ارتباطی آنها به حدود ۱۰ هزار مایل خطوط ریلی و جاده‌ای رسید که ساحل شرقی آمریکا را به مینه‌سوتا و میزوری متصل می‌کرد.

دوران پس از جنگ

پس از حنگ داخلی توجه غول‌های سرمایه‌داری به صنعت پست جلب شد. اولین حمله از طرف National Bankers Express و در سال ۱۸۶۶ انجام شد که در نهایت با موافقت چند شرکت بزرگ پستی، بخشی از سهام و جایگاهی در هیئت مدیره‌ی این شرکت‌ها به آنها اهدا شد. حمله‌ی بعدی در پایان همین سال و از سمت تاجران نیویورکی انجام شد.آنها با تاسیس Merchants Union Express قصد نابود کردن سه شرکت پستی بزرگ یعنی آدام، امریکن و یونایتد استیتس را داشتند.
شروع این رقابت با استخدام کارمندان با سابقه‌ی شرکت‌های دیگر شروع شد و با ورود به بازارهای آنها ادامه یافت. امریکن اکسپرس از این حملات خسارت زیادی دید و در سال ۱۸۶۷ با کاهش درآمد سنگین مواجه شد. در نهایت این چهار شرکت پستی در سال ۱۸۶۸ به توافق بر سر سود و سلطه بر بازار رسیدند. البته این توافق برای امریکن بیشتر از همه خسارت داشت. به‌هرحال در همان سال آنها با مرچانتس یونیون ادغام شده و امریکن مرچانتس یونیون اکسپرس را تاسیس کردند که درسال ۱۸۷۳ بار دیگر به امریکن اکسپرس تغییر نام داد. به‌علاوه در سال ۱۸۶۸ ولز از سمت مدیریت بازنشسته شده و جای خود را به ویلیام فارگو داد.
با شروع مدیریت فارگو دو اتفاق مهم برای آنها و صنعت پست افتاد. اتفاق اول گسترش عالی شرکت برادر فارگو بود که حضور بین‌المللی امریکن اکسپرس را خصوصا در اروپا افزایش داد. اتفاق دوم ورود دولت و شرکت پست دولتی به قراردادها و قیمت‌گذاری خدمات بود که کاهش شدیدی در قیمت خدمات پستی ایجاد کرد. اگرچه این کاهش در سال‌های بعدی جبران شد اما حضور دولت در خدمات پستی آمریکا را بنا کرد.

ورود به بازارهای مالی

ویلیام فارگو در سال ۱۸۸۱ از دنیا رفت و برادرش جیمز به سمت ریاست امریکن اکسپرس رسید. اغلب افراد او را مدیری مستبد و با تفکرات قدیمی می‌دانند اما جیمز نوآوری‌های مهمی را در تاریخ این شرکت رقم زد. ورود امریکن اکسپرس به بازارهای مالی در زمان مدیریت جیمز فارگو انجام شد و ابزارهایی مانند چک مسافرتی امریکن اکسپرس معرفی شد. علاوه بر آن طراحی و تدوین قانون حواله‌ی پولی آمریکا مصوب سال ۱۸۶۴ بی‌نقص نبود و امریکن اکسپرس توانست با طراحی یک حواله‌ی جدید، حضور خود را در این بازار پررنگ‌تر کرده و جریان درآمدی جدیدی کشف کند.
این حواله‌ی مالی خصوصا برای مهاجرانی که قصد ارسال پول به کشورهای خود را داشتند مفید بود. بعلاوه خانواده‌ها برای پرداخت قبض‌های گاز و برق خود نیز از این حواله استفاده کردند و به مرور حواله‌ی دولتی منسوخ شد.

مارسلوس بری کارمند امریکن اکسپرس بود که طراحی این فرآیندهای مالی را انجام داد. چک مسافرتی یا تراول چک نیز از ابداعات او تحت مدیریت جیمز فارگو بود که حمل‌ونقل پول و تبدیل ارز را برای مسافران خصوصا در سفرهای میان آمریکا و اروپا آسان کرد. این چک‌ها راحتی در تبدیل و خرج کردن را به همراه ایمنی و تامین بیمه از طرف امریکن اکسپرس داشتند که در نهایت موفقیتی بزرگ برای بخش مالی این شرکت بودند.ارائه‌ی خدمات به مسافران در خصوص جابجایی‌های مالی، دفاتر پستی امریکن اکسپرس را در آمریکا و اروپا به محلی برای مراجعه‌ی عموم مسافران تبدیل کرد. آنها اطلاعات لازم سفر را نیز از این دفاتر دریافت می‌کردند و در نتیجه، فرصت برای ورود به بازار جدید برای امریکن فراهم شد. جیمز اجازه‌ی راهنمایی مسافران را به مسئولان دفاتر می‌داد اما قصد نداشت به‌صورت جدی وارد صنعت سفر شود. البته پس از بازنشتستگی او در سال ۱۹۱۴، امریکن اکسپرس وارد این بازار شد و تا به امروز نیز مسافرت بخش اعظمی از درآمد آنها را تامین می‌کند.

البته شروع قرن بیستم تنها پیشرفت را برای امریکن اکسپرس به همراه نداشت. در سال‌های ابتدایی این قرن صنعت پست به کلی در معرض هجمه‌های مختلف قرار گرفت. دولت و شرکت‌های ریلی از هر دو طرف به این شرکت‌ها فشار می‌آوردند. دولت با کاهش نرخ جابجایی کالاها و شرکت‌های ریلی با افزایش سهم خود، شرکت‌های پست را تحت فشار گذاشتند. از طرفی اتحادیه‌های کارگری نیز به افزایش ساعات کاری و حقوق پایین کارگران اعتراض می‌کردند.
اتفاق دیگر دهه‌ی ۱۹۰۰ در آمریکا، افزایش حجم مهاجران خصوصا از سمت جزیره‌ی الیس بود که در سال ۱۹۰۷ به حدود ۱.۲۵ میلیون نفر رسید. این مهاجران باید طلا و پولی که کشور خود آورده بودند را به دلار آمریکا تبدیل می‌کردند. برخی از آنها تمام پس‌انداز زندگی را با خود به آمریکا آورده بودند. پس از انتشار خبرهای مختلف در مورد کلاهبرداری برخی صرافی‌های غیر معتبر، دولت آمریکا این وظیفه را بر عهده‌ی دفتر امکس در جزیره‌ی الیس گذاشت.
جورج سی. تیلور در سال ۱۹۱۴ به‌عنوان چهارمین مدیر امریکن اکسپرس مشغول به کار شد. او تمرکز خود را روی گسترش بازارهای بین‌المللی و همچنین خدمات مسافرتی گذاشت. ورود امریکن اکسپرس به بازار سفر در سال ۱۹۱۵ انجام شد. فعالیت‌های بانکی نیز با تاسیس شرکت مستقل مالی بین‌المللی در سال ۱۹۱۹ به اوج خود رسید. اگرچه توسعه در اروپا در آن سال‌ها سرعت بالایی نداشت اما بازارهای جدید آسیایی مانند هنگ کنگ و شانگهای به مقاصد جدید آمریکایی‌ها تبدیل شدند.

در سال‌های پایانی دهه‌ی ۱۹۲۰ تلاش برای به دست گرفتن مدیریت امریکن اکسپرس به اوج خود رسید. در آن سال‌ها شرکت‌های پستی در حال تغییر شکل بودند و امریکن اکسپرس یکی از جذاب‌ترن طعمه‌ها برای سرمایه‌گذاران بود. آلبرت ویگین در سال ‍۱۹۲۷ شروع به خرید سهام این شرکت کرد و تا میانه‌های آن سال توانست دو کرسی هیئت مدیره و ۴۲ درصد از سهام را در اختیار بگیرد. در نهایت در سال ۱۹۲۹ کنترل امریکن اکسپرس به دست او و شرکتش افتاد و ویگین به‌عنوان اولین رئیس هیئت مدیره‌ی این شرکت انتخاب شد.
در سال ۱۹۳۰ شرکت Equitable Trust با شرکت ویگین ترکیب شده و بزرگترین بانک دنیا را تشکیل داد. جان دی. راکفلر به‌عنوان بزرگترین سهام‌دار شرکت جایگزین ویگین شد و وینتورپ آلدریچ را به‌عنوان رئیس هیئت مدیره‌ انتخاب کرد. آن سال‌ها برای مدیرعامل شرکت یعنی فردریک پی. اسمال دشوار بود چرا که نفوذ سهام‌داران در تصمیم‌گیری‌ها افزایش یافته و شرایط مالی نیز رو به وخامت بود.
دوران رکود بزرگ در سال ۱۹۳۰ تا ۱۹۳۲ باعث شد تا یک سوم از بانک‌های آمریکایی تعطیل شوند. البته خدمات مسافرتی و نقل و انتقال پول با چک‌های مسافرتی در این ایام به کمک امریکن آمد و آنها که هنوز به بانک تبدیل نشده بودند از تعطیلی نجات یافتند. همین خدمات، این شرکت را در دوران رکود بزرگ و همچنین جنگ جهانی دوم سر پا نگه داشت.

کارت‌های اعتباری

در سال ۱۹۴۴ رالف تی. رید جایگزین اسمال شد و گسترش شرکت را بیش از پیش ادامه داد. خدمات مسافرتی یکی از حوزه‌های تمرکز این مدیر جدید بودند که در دهه‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ تعداد دفاتر آنها را در سرتاسر جهان به مقدار ۴ برابر افزایش داد.
در میانه‌های سال ۱۹۵۰ شرکت داینرز کلاب اولین کارت اعتباری جهان را معرفی کرد. مدیران امریکن اکسپرس به سرعت متوجه پتانسیل‌های این خدمت مالی جدید شدند و به‌دنبال تحقیقات در مورد آن رفتند. البته رید معتقد بود این بازار جدید تهدیدی برای چک‌های مسافرتی آنها است و با ورود به بازار کارت‌های اعتباری مخالف بود. در نهایت در سال ۱۹۵۸ نظر رید برگشت و کارت اعتباری امریکن اکسپرس معرفی شد. یک روز پس از عرضه‌ی اولیه، ۲۵۰ تا ۳۰۰ هزار ثبت نام برای آن ثبت شد. در طول سه ماه تعداد کاربران این کارت‌ها به ۵۰۰ هزار نفر رسید. معرفی کارت‌های سبز اعتباری امریکن اکسپرس، درآمد آنها را از ۸.۴ میلیون دلار در سال ۱۹۵۹ به ۸۵ میلیون دلار در سال ۱۹۷۰ رساند. 


هاوارد ال. کلارک مدیر بعدی بود که در آوریل سال ۱۹۶۰ به این مقام رسید. او قصد داشت امریکن اکسپرس را از شرکتی با ساختار کوچک به سازمانی بزرگ با درآمد تضمین شده تبدیل کند. تلاش‌های کلارک نیز در حوزه‌های حمل و نقل، مالی و سفر ادامه پیدا کرد. کلارک برای رسیدن به اهداف خود سیستم مدیریتی شرکت را نیز از حالت متمرکز خارج کرده و استقلال را به زیرمجموعه‌ها اعطا کرد.
بخش‌های حسابداری و مسافرتی امریکن اکسپرس نیز در آن سال‌ها نیاز به بهبود داشتند. بخش محاسبات مالی برای مدیریت حجم بالای تراکنش‌های کارت‌ها باید متحول می‌شد و خدمات مسافرتی نیز باید با انقلاب ایجاد شده توسط موتورهای جت هماهنگ می‌شد. بخش کارت‌های اعتباری نیز با مدیریت جدید مدیر سابق IBM یعنی جورج واترز متحول شده و با ارائه‌ی خدمات بهتر به فروشندگان و همچنین مشتریان، سرانجام در سال ۱۹۶۳ به سوددهی رسید.

در سال‌های پایانی دهه‌ی ۱۹۶۰ و ابتدای دهه‌ی ۱۹۷۰، فروش چند بخش انبارداری امریکن اکسپرس، سهام‌داران را ناامید کرده و بحرانی نسبی را برای این شرکت به همراه داشت. به هر حال در همین سال‌ها خرید شرکت سرمایه‌گذاری W.H Morton و پس از آن شرکت بیمه‌ای Fireman's Fund در سال ۱۹۶۸، گسترش و سوددهی آنها را بار دیگر تضمین کرد. حتی بحران مالی سال ۱۹۷۱ و لغو شدن تراکنش‌های مالی دلاری هم به امریکن اکسپرس لطمه نزد. کارت‌ها و چک‌های مسافرتی آنها هنوز هم در کشورهای مختلف اعتبار داشتند و بعلاوه، مسافرانی که با مشکل ارز مواجه بودند، از خدمات شرکت آمریکایی بهره بردند.
سال‌های بعدی دهه‌ی ۱۹۷۰ با تهدیدهای مختلف از سمت شرکت‌هایی همچون مسترکارت و ویزا و همچنین شکست در جبهه‌های مختلف همراه بود. تلاش امریکن اکسپرس برای خرید چند شرکت از جمله انتشارات مک‌گرا هیل و شکست در آنها، اعتبار عمومی این شرکت را نیز خدشه‌دار کرد. به‌هرحال شرکت کارگزاری Shearson خریدی موفق برای آنها شد و ورود خوبی را نیز به بازار املاک و مستغلات رقم زد. سرانجام در سال ۱۹۸۲ امریکن اکسپرس به هولدینگ تبدیل شده و بخش خدمات مسافرتی به‌عنوان زیرمجموعه‌ی مستقل با نام American Express Travel Related Services به کار ادامه داد.

در سال ۱۹۸۴، کارت پلاتینیوم یکی از تلاش‌های بزرگ امریکن اکسپرس برای نفوذ به دسته‌بندی ثروتمند مشتریان بود. این کارت هزینه‌ی سالانه‌ی ۲۵۰ دلاری داشت که امروز به ۵۵۰ دلار رسیده است. کارت پلاتینیوم تنها برای مشتریان ویژه‌ی این شرکت با حداقل دو سال سابقه و با ارسال دعوتنامه فعال می‌شد. میانگین هزینه‌های دارنده‌ی کارت نیز در تایید صلاحیت او لحاظ می‌شد. البته امروز این کارت با شرایط ساده‌تر به مشتریان عرضه می‌شود.
در میانه‌ی سال ۱۹۸۵ پس از چند سال کاهش سوددهی بخش بیمه و تلاش ناموفق ۴۳۰ میلیون دلاری امریکن اکسپرس برای احیای این بخش، آنها درصد بالایی از سهام زیرمجموعه‌ی بیمه‌ی خود را فروخته و سرانجام در سال ۱۹۸۸ به‌طور موقت از این تجارت خارج شدند.
در همین سال‌ها رقابت میان عرضه‌کنندگان انواع کارت‌های بانکی به اوج خود رسید. تعداد کارت‌های امریکن اکسپرس از ۱۰ میلیون در ابتدای دهه‌ی ۱۹۸۰ به ۳۳ میلیون در انتهای دهه و تعداد محل‌های پذیرنده‌ی کارت‌ها از ۴۰۰ هزار به ۲.۷ میلیون رسیده بود. اما افزایش تعداد ضامن موفقیت این شرکت در رقابت نبود. آنها کارت‌های خود را با قیمتی بیش از رقبا عرضه می‌کردند و با ادعای خدمات بهتر، درصد بیشتری را نیز از فروشندگان دریافت می‌کردند. همین موارد باعث قدرت گرفتن رقبا خصوصا در بازارهای بین‌المللی شد.

در ابتدای سال ۱۹۹۰ امریکن اکسپرس سلطه‌ی خود بر بازار کارت‌های اعتباری را از دست داد. این اتفاق به دلایل مخنلف اعم از کاهش اعتماد مردم به کارت‌ها، رقابت شدید کارت‌های بانکی با قیمت پایین و از دست دادن مکان‌های پذیرنده‌ی کارت به خاطر نرخ بالای بهره‌ی امریکن بود. خدمات مسافرتی این شرکت نیز در معرض حمله‌ی کارت‌های بدون کارمزد و کارت‌های دبیت رقبا بودند. در نهایت سود این شرکت از ۱.۱۶ میلیارد در سال ۱۹۸۹ به ۴۶۱ میلیون در سال ۱۹۹۲ رسید.
در سال ۱۹۹۳ هاروی گولوب به سمت مدیرعامل امریکن اکسپرس رسید و جایگزین رابینسون شد. او قصد داشت تا با تمرکز بر فعالیت‌های اصلی امریکن، این شرکت را بار دیگر به سوددهی سرشار برساند. یکی از استراتژی‌های او در آن سال‌ها، تمرکز روی برندسازی بود. علاوه بر تلاش‌های تبلیغاتی، آنها با یکی از رقبای اصلی یعنی ویزا نیز وارد دعوای حقوقی شدند. سرانجام در پایان سال استراتژی‌های بازاریابی و فروش برخی زیرمجموعه‌ها در کنار تزریق سرمایه‌ی جدید خصوصا در بخش کارت اعتباری، سوددهی امریکن اکسپرس را به حالت قبل برگرداند.

هدف بعدی گولوب گسترش بازارهای بین‌المللی بود تا پنجاه درصد درآمد شرکت را از این محل تامین کند. به همین منظور آنها تفاهم‌نامه‌هایی با شرکت‌های اروپایی و آسیایی امضا کرده و کارت‌های مشترکی را برای کشورهای دیگر تولید کردند. تا سال ۲۰۰۰ جایگاه امریکن اکسپرس خصوصا در بازارهای آسیایی مانند ژاپن و چین به ثباتی نسبی رسید و آنها یک دفتر مدیریتی در پکن تاسیس کردند.
در سال ۱۹۹۱ یکی از بزرگترین چالش‌های تاریخی امریکن اکسپرس رخ داد. این اتفاق با نام Boston Fee Party شناخته شده و طعنه‌ای به اتفاق Boston Tea Party دارد که منجر به انقلاب آمریکا شد. در این رخداد بسیاری از رستوران‌های بوستون به خاطر بالا بودن نرخ کارمزد کارت‌های امریکن اکسپرس، همکاری خود را با این شرکت پایان داده و تنها کارت‌های ویزا و مستر را پدیرفتند. این حرکت به سرعت به شهرهای دیگر مانند نیویورک و شیکاگو و لس آنجلس نیز منتقل شد. در نهایت مدیر وقت امریکن اکسپرس تصمیم گرفت تا با کاهش نرخ کارمزد کارت‌ها، بار دیگر بازار را به سمت شرکت خود برگرداند.

انقلاب اینترنت

با گسترش استفاده از اینترنت در سال‌های پایانی قرن بیستم، امریکن اکسپرس از این فرصت استفاده کرده و وبسایت اکسپرس‌نت خود را در سال ۱۹۹۵ تاسیس کرد. این وبسایت به‌صورت آنلاین خدماتی را به صاحبان کارت‌های این شرکت و همچنین مسافران ارائه می‌کرد. علاوه بر آن در سال‌های بعدی وبسایت‌های اختصاصی برای خدمات مسافرتی و همچنین کارگزاری آنلاین InvestDirect نیز توسط این شرکت تاسیس شدند.
با افزایش ترافیک اینترنت، نگرانی‌ها پیرامون امنیت تراکنش‌های مالی آن نیز افزایش یافت. امریکن اکسپرس در سال ۱۹۹۵ با همراهی ۴ شرکت بزرگ و پیشگام دنیای فناوری برای حل این چالش‌ها اقدام کرده و راهکارهایی همچون رمزنگاری تراکنش‌ها و امضاهای دیجیتال را به کار گرفتند. شرکت‌هایی همچون مایکروسافت و اچ‌پی، همکاران امریکن اکسپرس در این مسیر بودند.

یکی از نوآوری‌های بزرگ امریکن اکسپرس در این زمینه، کارت اعتباری Blue به‌عنوان اولین کارت هوشمند ایالات متحده‌ی آمریکا بود. این کارت بر خلاف کارت‌های قبلی به‌جای نوار مغناطیسی از چیپ کامپیوتری بهره‌مند بود و اطلاعات چند حساب را در خود نگه می‌داشت. نوآوری امریکن گامی بزرگ به سمت تجارت الکترونیک امروزی بود و تا پایان سال ۲۰۰۰ تعداد کاربران این کارت به ۴ میلیون نفر رسید.
امریکن اکسپرس در سال ۲۰۰۵ سیستم پرداخت اکسپرس پی را برای رقابت با سرویس‌های پی‌پس و پی‌ویو رقبایش یعنی ویزا و مستر عرضه کرد. این سیستم بر اساس فناوری RFID، پرداخت بدون تماس را برای کاربران ممکن می‌سازد. در خلال بحران مالی سال ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ امریکن اکسپرس توانست تاییدیه‌ی فدرال رزرو آمریکا را دریافت کرده و با تبدیل شدن به یک هولدینگ بانکی از مزایایی کمک‌های دولتی در این بحران استفاده کند.
در حال حاضر امریکن اکسپرس به‌عنوان یکی از معتبرترین برندهای خدمات مالی خصوصا کارت‌های اعتباری و نقدی، خدمات متنوعی را به کاربران عرضه می‌کند. این شرکت علاوه بر خدمات مالی بزرگترین شبکه‌ی خدمات مسافرتی را نیز در زیرمجموعه‌ی خود دارد که با ترکیب با شبکه‌ی مالی، مجموعه‌ای از خدمات رفاهی را به مشتریان عرضه می‌کند. علاوه بر این موارد، آنها فعالیت‌هایی نیز در انتشارات و بانکداری شخصی داشته‌اند. البته بخش انتشارات در سال ۲۰۱۳ به تایم فروخته شد و تنها امریکن‌ اکسپرس اسکای‌گاید به‌عنوان محصول رسانه‌ای این شرکت باقی ماند.


امریکن اکسپرس دفاتر مدیریتی و راهبردی متعددی در شهرهای بزرگ دنیا دارد. دفتر اصلی در یکی از برج‌های مرکز تجارت جهانی در نیویورک واقع است. این دفتر پس از حادثه‌ی ۱۱ سپتامبر به دلایل امنیتی و همچنین خسارت‌های دریافتی از سقوط برج‌های دوقلو، برای مدتی تخلیه شده و از سال ۲۰۰۲ بار دیگر به کار خود ادامه داد. دفاتر اصلی دیگر در فلوریدا و آریزونا واقع هستند و مراکز داده‌ی اصلی نیز در کالیفرنیای شمالی و فینیکس مدیریت می‌شوند.
از شهرهای بزرگ دیگر جهان که میزبان دفاتر این شرکت هستند می‌توان به اونتاریو در کانادا و لندن در بریتانیا اشاره کرد. دفاتر متعددی در بریتانیا وجود دارند و مرکز مدیریتی اروپا، غرب آسیا و آفریفا نیز در شهر لندن واقع است. دفتر مدیریتی ژاپن، آسیای شرقی و استرالیا نیز در سنگاپور و سیدنی استرالیا واقع است. در کشور هند نیز دو مرکز مدیریتی در هاروانا و دهلی نو فعال هستند.


سرمایه‌داران اصلی و صاحبان فعلی شرک امریکن اکسپرس، شرکت‌های سرمایه‌گذاری همچون برکشایر هاتاوی، ونگارد گروپ، بلک راک، استیت استریت کورپوریشن و دیگر شرکت‌های بزرگ هستند. استفن جی. اسکوری مدیرعامل کنونی و همچنین رئیس هیئت مدیره است. آخرین آمار منتشر شده درآمد این شرکت در سال ۲۰۱۷ را برابر با ۳۳.۴۷ میلیارد دلار عنوان کرده و تعداد کارمندان نیز حدود ۵۵ هزار نفر گزارش شده است. طبق آخرین رتبه‌بندی وبسایت فوربز از برترین برند‌های جهان، امریکن اکسپرس پس از رقیب دیرینه‌ی خود یعنی ویزا در رتبه‌ی ۲۸ قرار دارد.